Alles is nu even anders. We zien nu hoe belangrijk het hebben van echt contact eigenlijk is. We vroegen de begeleiders van Welkom in mijn wijk of ze hier een voorbeeld van hebben. Een van de begeleiders is Gijs Weijers. Hij stuurde ons het volgende verhaal:
“Mijn vader ondersteunt en behandelt als sociaalpsychiatrisch verpleegkundige thuiswonende mensen met geestelijke problemen. Eén van hen heeft daarbovenop ook last van een verzwakt afweersysteem. Hij durft het nu niet aan om zijn huis uit te gaan voor bijvoorbeeld boodschappen; hij zit praktisch in zelfverkozen quarantaine.
De eerste dagen lukte het hem met de nodige creativiteit nog wel om gezonde maaltijden voor zichzelf te maken. Uiteindelijk heeft hij toch aan de bel getrokken en mijn vader een boodschappenlijst gemaild.
De inkopen waren zo gedaan, maar mijn vader had geen tijd om ze te brengen. Dus is mijn broertje op de fiets gesprongen – dat half uur fietsen door de duinen was voor hem meteen een mooi ‘uitlaatmoment’.
Mijn broer heeft de boodschappen voor de deur gezet en is daarna weer vertrokken. Want zelfs een praatje ligt nu natuurlijk even niet eenvoudig… Geen echt direct menselijk contact dus. Maar een tas met levensmiddelen is misschien ook communiceren: een boodschap van zorgzaamheid?!”
