Category: Blog
HomeBlog

Category: Blog

Voorvechter van gelijke kansen, idealist, realist, ‘Mensch’

Het jaar 2023 begint zonder onze bestuursvoorzitter Wouter van der Schaaf. Hij was vanaf de eerste uitwisseling in 2006 tot augustus 2022 nauw betrokken bij Welkom in mijn Wijk. Wouter overleed plotseling tijdens een fietsvakantie.

Wouter zijn werkzame leven stond in teken van onderwijs: hij werkte als leerkracht, als beleidsmedewerker bij de algemene onderwijsbond, en als coördinator van programma´s die onderwijsvakbonden in ontwikkelingslanden versterkten. Na zijn formele pensioen werkte hij weer als basisschoolleerkracht en deed hij veel vrijwilligerswerk. Daarnaast schreef hij graag.

Al in 1976 – nog lang voordat WIMW bestond – organiseerde Wouter een uitwisseling tussen een school in Amsterdam Zuidoost en een school in Amsterdam-Zuid. Hij was een leraar die de vensters naar de buitenwereld wijd openzette voor leerlingen.

Bij Welkom in mijn Wijk zijn wij hem enorm veel dank verschuldigd. In de allereerste plaats door de mens die hij was. Gedreven over kansengelijkheid zonder drammerig te zijn. Bereisd en belezen, maar ons nooit de les lezend. Bescheiden, vriendelijk, geïnteresseerd en grappig.

Wouter heeft veel gedaan voor de stichting.  Hij wist ons steeds inhoudelijk te scherpen door zijn kennis van ontwikkelingen in het Nederlandse onderwijs. Hij zat de vergaderingen van het bestuur voor, deed redactie van teksten en schreef onder andere het voorwoord van het handboek van Welkom in mijn Wijk.

Wouters oprechte belangstelling voor anderen zal herkenbaar blijven in ons ontmoetingsprogramma voor leerlingen. We missen Wouter en zullen er in 2023 en alle volgende jaren alles aan doen om zijn gedachtengoed met Welkom in mijn Wijk levend te houden.

Contact en échte ontmoetingen

CONTACT en échte ontmoetingen – de kern van Welkom in mijn Wijk – dat gaat even niet. Alles is nu even anders. We vroegen Welkom in mijn Wijk-begeleiders en medewerkers wat ze meemaken. Hier is Sharon aan het woord:
Het was een heerlijk etentje met A., ruim twee weken geleden. We waren opgetogen over het nieuwe hippe Indiase tentje dat we ‘ontdekt’ hadden. Toen ze de volgende dag belde “ik heb plotseling hoge koorts gekregen” was de vrolijke bui meteen weg.
Ik ging in een zelfopgelegd quarantaine, om mijn omgeving te beschermen. En dat bleek op een bizarre manier best prettig.
 
Je gang gaan zonder al te veel afleiding. Tenminste…. tussen het werk door, die eerste week, sprak ik driekwart van mijn ‘adresboekje’. Telefoneren, videobellen, whatsapp, iedereen had behoefte aan contact, nu de wereld om ons heen zo snel veranderde.
“Hoe ben je? Is iedereen gezond? Het lijkt wel een slechte science fiction film, vind je niet? Snap jij wat er aan de hand is? Wat vind je van het beleid van … (vul in land van verblijf van gesprekspartner)?”
 
Het was fijn iedereen te spreken. Inmiddels is de onzekerheid er niet minder om geworden, maar de blik is wel weer meer naar buiten gegaan. Buiten de directe kring van mensen die ik ken. Naar mensen die vanuit een heel veel rottiger situatie dit meemaken. Zoals mensen in een overvol vluchtelingenkamp met minimale medische zorg en nauwelijks stromend water.
> Het Europees Parlement roept op tot evacuatie
> 12 EU lidstaten hebben toegezegd mensen op te nemen.
> Nederland kan niet achterblijven. In deze ongewone tijden kunnen we bijzondere dingen doen. Toon ons moed en daadkracht, juist nu!
Teken en deel de oproep. Help mensenlevens redden: https://www.sosmoria.eu/
 
Blijf gezond, sei gesund.
NB: A. is goed hersteld!
 

Contact en échte ontmoetingen

CONTACT en échte ontmoetingen – de kern van Welkom in mijn Wijk – dat gaat even niet. Alles is nu even anders. We vroegen Welkom in mijn Wijk-begeleiders en medewerkers wat ze meemaken. Hier is Laurette aan het woord:
“Ik studeer momenteel in Zweden, en ik merk nu hoe belangrijk het is om goede contacten op te bouwen met mensen, en hoeveel energie mij dat geeft! Het verhuizen naar een land dat ik niet kende was natuurlijk best spannend, maar vrienden maken ging mij vrij goed af.
 
Nu iedereen wordt aangeraden thuis te blijven, en veel van mijn internationale vrienden op de valreep nog terug naar hun thuisland zijn gegaan, merk ik dat dit verschillende emoties oproept. Aan de ene kant is het soms eenzaam, in een land waar je de taal niet echt spreekt, en ook geen mensen om je heen hebt omdat je afstand moet houden. Maar aan de andere kant leer ik nieuwe dingen te waarderen aan het ‘alleen zijn’, zoals bijvoorbeeld weer meer lezen, creatief bezig zijn of uitgebreid koken.
 
Wel vind ik het belangrijk, dat ondanks dat ik niet onder de mensen kan zijn, ik wel het contact op een andere manier met ze opzoek, dan voel ik me niet alleen op de wereld. De les die ik hier uit meeneem is dat er een groot verschil is tussen alleen zijn en eenzaam zijn.
Ik zie veel berichtjes voorbij komen van studenten op mijn campus die aan elkaar aanbieden bijvoorbeeld boodschappen voor ze te doen als ze zich niet fit voelen, dat is mooi om te zien!”

Contact en échte ontmoetingen

Alles is nu even anders. We zien nu hoe belangrijk het hebben van echt contact eigenlijk is. We vroegen de begeleiders van Welkom in mijn wijk of ze hier een voorbeeld van hebben. Een van de begeleiders is Gijs Weijers. Hij stuurde ons het volgende verhaal:
“Mijn vader ondersteunt en behandelt als sociaalpsychiatrisch verpleegkundige thuiswonende mensen met geestelijke problemen. Eén van hen heeft daarbovenop ook last van een verzwakt afweersysteem. Hij durft het nu niet aan om zijn huis uit te gaan voor bijvoorbeeld boodschappen; hij zit praktisch in zelfverkozen quarantaine.
De eerste dagen lukte het hem met de nodige creativiteit nog wel om gezonde maaltijden voor zichzelf te maken. Uiteindelijk heeft hij toch aan de bel getrokken en mijn vader een boodschappenlijst gemaild.
 
De inkopen waren zo gedaan, maar mijn vader had geen tijd om ze te brengen. Dus is mijn broertje op de fiets gesprongen – dat half uur fietsen door de duinen was voor hem meteen een mooi ‘uitlaatmoment’.
 
Mijn broer heeft de boodschappen voor de deur gezet en is daarna weer vertrokken. Want zelfs een praatje ligt nu natuurlijk even niet eenvoudig… Geen echt direct menselijk contact dus. Maar een tas met levensmiddelen is misschien ook communiceren: een boodschap van zorgzaamheid?!”

Contact en échte ontmoetingen

CONTACT en échte ontmoetingen – de kern van Welkom in mijn Wijk – dat gaat even niet. Alles is nu even anders. We vroegen Welkom in mijn Wijk-begeleiders en medewerkers wat ze meemaken. Hier is collega Efé aan het woord:

 Mijn familie en ik zaten deze week zonder WIFI, tv en telefoon. Dat klinkt niet zo erg, en het ís natuurlijk ook niet érg. Maar echt leuk is anders als je met zijn zevenen in een soort van “quarantaine” thuis zit.We besloten niet naar buurman te gaan om internet te gebruiken. De buurman is namelijk mijn opa. Zo kwamen we met zijn allen in de keuken te zitten, om mijn vaders hotspot heen. Hoe dat was? Eh… wat denk je? (Inderdaad: het zorgde natuurlijk voor de nodige irritatie). Het gebrek aan technologie zorgde ook voor mooie dingen. Zo hadden we een uitgebreid gesprek over hoe we de dagen konden inrichten. Hoe we dagritme konden houden. We maakten samen een ‘strakke planning’. Vast onderdeel: een spel voor mijn broertjes ‘s avonds en elke dag sporten samen met opa. Op veilige afstand vanzelfsprekend, in zijn tuin.We weten allemaal dat internet niet alles is. Maar wat een opluchting nu het groene lampje van de router weer brandt! We volgen onze lessen weer digitaal en Zoomen met vrienden en familie. Een steady internet verbinding is echt wel een must voor een schijn van normaal leven met leren, werken en stage lopen. Vanaf gisteren zijn we weer terug in ons digitale doen. En we gaan vast nog wel een keertje een spelletje spelen de komende maanden.

Sabrine

Sabrine is 12 jaar en zit in groep 8 van basisschool de Avonturijn. Ze zit op kickboksen en vindt daarnaast voetballen heel leuk. Ze woont bij haar ouders in Amsterdam Zuid en heeft een oudere zus van 23 jaar en een zusje van 11 jaar. Als ze later groot is wil ze eigenlijk graag professioneel voetbalster worden, mocht dat niet lukken dan wil zij dokter worden en anders is advocaat ook nog een optie.

Hoe vond je het om de kinderen van de vriendsschapsschool te ontmoeten?

Ik vond het best wel leuk en spannend om ze te gaan ontmoeten. Ik was wel heel benieuwd naar hoe ze zouden zijn, want we hadden ze alleen op een foto gezien. Van sommige kinderen verwachtte je op het eerste gezicht niet dat ze best wel speciale antwoor- den zouden geven! En we kwamen er ook achter dat we eigenlijk meer op elkaar leken dan we dachten!


Is er iets tijdens de uitwisseling gebeurd wat je nooit meer zal vergeten?

Ja, eigenlijk heb ik gewoon vrienden gemaakt! En die zal ik nooit vergeten.

Wat vond je het leukste tijdens de uitwisseling?

Toen we naar buiten gingen om de speurtocht te doen. Dat vond ik echt heel leuk, omdat we elkaar ook moesten helpen en daardoor konden we elkaar goed leren kennen. Door de speurtocht kon ik ook over de plekken van daar leren. De speurtocht in mijn eigen wijk was ook leuk, ik heb zelfs nog iets nieuws geleerd over een kunstwerk bij de speeltuin waar ik vaak speel! De begeleiders waren ook heel chill, ze waren aardig, letten heel goed op je en helpen je.

Wat denk je dat de leerlingen van de vriendsschapsschool van jou hebben geleerd?

Misschien hoe je echt logisch moet nadenken. Er was bijvoorbeeld een vraag waar je logisch moest nadenken en ik kan dat wel goed en legde aan de rest van mijn team uit hoe ik dat doe.

Vind je dat alle kinderen in Nederland mee zou- den moeten doen met Welkom in Mijn Wijk?

Ja, ze leren ervan. De kinderen die niet zo vaak met andere kinderen kunnen omgaan, kunnen ook leren dat niet iedereen hetzelfde is. Als je meedoet dan kom je er eigenlijk achter dat iedereen gewoon een beetje anders is, maar dat er ook veel dingen hetzelfde zijn. Je leert er beter door omgaan met andere kinderen van je eigen stad of dorp.


Wat wil je nog meegeven?

Je moet echt geduld hebben als je iemand net leert kennen. Je moet niet van te voren een mening over iemand hebben, of wat je eerst denkt over die persoon ook tegen diegene zeggen als het niet aardig is. Je moet iemand eerst goed leren kennen voor- dat je kan zeggen wat je van die persoon vindt.

Kayli

Kayli is 11 jaar oud en zit in groep 8. Ze woont nu al bijna 4 jaar in Amsterdam West, daarvoor woonde ze in Amsterdam Zuid, dat was haar eerste thuis. Haar hobby is kickboksen, dat doet ze elke dinsdag en donderdag. Als ze later groot is wil ze graag advocaat worden of verzorgster voor oude mensen of kinderen.

Hoe vond je het dat je kinderen uit een andere wijk zou gaan ontmoeten?

Ik vond het wel spannend, want ik ben best wel druk, of niet echt druk, maar ik praat wel heel veel. En ik dacht straks gaan ze zeggen “ze praat echt veel”, maar ze gingen zelf ook veel praten dus dat kwam wel overeen. Ik vond het ook wel spannend, omdat ik ze nog niet echt kende. Eerst dacht ik “zou dat wel klikken?”, maar het ging wel goed!

Hoe ging het toen je ze écht ging ontmoeten?

Ik vond het aan de ene kant wel leuk om ze te gaan ontmoeten, maar ook wel een beetje raar. Het gebeurde allemaal zo opeens: je wordt opgehaald, je gaat met de tram en dan kom je op een hele nieuwe school aan. Toen we daar kwamen hebben ze ons goed welkom geheten, dat was heel fijn; een warm welkom. Daarna gingen we naar hun klas en gingen we ons even voorstellen en voelde ik me wel al thuis, want de kinderen gingen al grapjes maken.

Wat viel je op toen je op jullie vriendschapsschool kwam?

Het was heel anders dan onze wijk. Hier is het rus- tig als je gaat spelen op het schoolplein, daar was het ook wel rustig, maar gezelliger; iedereen speel- de met elkaar. Ook al zat je in groep 3, dan kan je ook gewoon met kinderen uit groep 6 of zo spelen. Dat zie je hier niet. Het is ook schoner dan hier; hier liggen bijna overal waar je loopt sigaretten. Ik vind het heel zielig dat mensen dat doen, je kan het toch gewoon in de prullenbak gooien?

Is er iets tijdens de uitwisseling gebeurd wat je nooit meer zal vergeten?

Ja, dat we met elkaar op de foto gingen bij de yogaplek. Dat zal ik nooit vergeten, want de foto die ik gekregen heb, zal ik ook nooit weggeven. En de namen van mijn teamgenoten, die zal ik ook nooit vergeten.

Over wat voor dingen hebben jullie allemaal gepraat?

Over de buurt, wanneer we jarig zijn, over van alles eigenlijk. Een keer, toen hadden we pauze en gingen we ‘doen, durf of de waarheid’ spelen. Dat was ook heel leuk, toen hebben we ook veel over elkaar geleerd.

Wat vond je het allerleukste van de uitwisseling?

Alles was leuk! Maar ik vond het heel leuk dat we hier de geschiedenis van mijn buurt mochten vertellen en dat zij dat ook over die van hun deden. Dat vond ik heel leuk en interessant.

Wat denk je dat de kinderen van de vriendschapsschool van jou hebben geleerd?

De geschiedenis van de buurt hier en om vrolijk te zijn. Ik vond het heel leuk, maar ook speciaal, om mijn eigen wijk aan mijn teamgenoten te mogen laten zien! Ik denk dat ze ook van mij hebben geleerd om door te zetten.

Vind je dat alle kinderen in Nederland mee zouden moeten doen met Welkom in Mijn Wijk?

Ja natuurlijk, want zo leer je ook andere wijken kennen en andere kinderen. En het is gewoon leuk!

Hartenkreet

Wat heeft het staken nu eigenlijk opgeleverd? De helft van het bedrag werd aan het basisonderwijs toegezegd. Maar er staan over een paar weken in november, weer nieuwe stakingen op de agenda. Waarom staken? We vroegen het aan één van WIMW’s favoriete leerkrachten Nètâl.

Door: Nètâl Beijert

Leerkracht word je vanuit je hart. Als je met bevlogenheid werkt, doen een paar euro meer of minder er niet toe. Het verschil in salaris wordt echter steeds groter. Zo groot zelfs dat collega’s van middelbare scholen mij aanspreken als ik op schoolbezoek kom met groep 8. Ze uiten bewondering en vinden het schandalig dat wij in het basisonderwijs aanmerkelijk minder verdienen. Dat vind ik ook en dat is vooral lastig, omdat je na een paar jaar werken in het basisonderwijs hetzelfde salaris behoudt tot aan je pensioen!

Nederlandse leerkrachten hebben massaal gestaakt, maar waarom eigenlijk?

Iedereen heeft het erover dat er kleinere klassen nodig zijn, dat er meer ondersteuning moet komen om te zorgen voor werkdrukverlaging. Maar hoe zit het precies met de werkdruk? Voor mij heeft dat te maken met het stadsdeel waar ik lesgeef, waar kinderen opgroeien in een situatie waar armoede en gestapelde problemen aan de orde van de dag zijn. Door alle administratie lijkt het bijna alsof lesgeven een neventaak is geworden.

Na de les begint mijn werk eigenlijk pas en begin ik met de administratie en die is overweldigend: groepsmappen, zorgmappen, toetsmappen, weekplanningen, dagplanningen, dossiers van de leerlingen bijwerken. Is alles van deze administratie echt nodig? Want na de administratie wil ik natuurlijk ook gewoon opdrachten van leerlingen nakijken en lessen voorbereiden. We doen er allemaal aan mee; ik hoor weinig schoolbesturen die hun nek uitsteken en die het een halt durven toe te roepen. Ik hoor wel vaak “ja…..als de inspectie komt…..”.

Gelukkig werk ik nu op een school waar er vanuit directie en bestuur wordt meegedacht. Op mijn huidige school is alles bespreekbaar, er wordt op je gelet en voor je gezorgd als leerkracht. Dat is voor mij de eerste school sinds 20 jaar onderwijs!

De directie staat achter de keuzes die ik maak. En dat is niet voor niets: ik heb mijn werk altijd aan de inspectie kunnen uitleggen, maar dat moet je wel durven. Het gros van de leerkrachten voert klaarblijkelijk gedwongen door de schoolbesturen gewoon alles uit. En dat geeft ongezonde werkdruk.

Dus ja, de werkdruk moet minder en dan voornamelijk door de administratieve verplichtingen te verminderen. Daarbij, het salaris moet redelijk zijn, want het voortgezet onderwijs en het bedrijfsleven lokken, terwijl er een groot lerarentekort dreigt. Het is daarom extra belangrijk om ervaren krachten die met passie en liefde werken voor het basisonderwijs te behouden.

Passie is op een gegeven moment niet meer genoeg. Zelfs niet voor leerkrachten.

*Nètâl Beijert is ruim 20 jaar leerkracht in het basisonderwijs. Ze geeft les in Amsterdam Zuidoost en heeft met haar klas meegedaan aan het uitwisselingsproject Welkom in Mijn Wijk.